“သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ရဲရင့္တဲ့ဖရဲသီး”
Nayrein Kyaw
ေဖ့ဆ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မေန ့ကေတြ ့လိုက္ရတဲ့ သတင္းေလးတခုပါ။ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖရဲသီးေရာင္းတဲ့အေဒၚႀကီးတေယာက္က တဗန္းလံုးခ်ေၾကြးသြားတယ္ တဲ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲေန ့ေရာ ညပါဒီအေၾကာင္းပဲ ေခါင္းထဲဝင္ေနတယ္။ ဒီအေဒၚႀကီးကို ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါရဂူဘြဲ ့ေပးသင့္တယ္လို ့။ အတန္းပညာကို အဲဒီ ဖရဲသီးသည္အေဒၚႀကီး ဘယ္ေလာက္ သင္ခဲ့ဖူးလဲက်ေနာ္မသိဘူး။ သူ ့အသိပညာကေတာ့ ပါရဂူဘြဲ ့ရတေယာက္ လိုျဖစ္ေနတာေတာ့ေသခ်ာၿပီ။ ဒီလိုေျပာေတာ့ က်ေနာ့္ကို မင္းေလွ်ာက္ေျမွာက္ေပးေနျပန္ၿပီလို ့ေျပာခ်င္တဲ့သူလဲရွိနိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ပကတိအတိုင္း အပိုအလိုမရွိေျပာတာ။
ၾကည့္ေလ။ ဒီသပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြနဲ ့ပတ္သက္လုိ ့ သူတို ့ေနာက္မွာ ဘယ္လိုလက္ေတြရွိတယ္၊ ဘယ္သူေတြကေမြးထားတဲ့လူေတြျဖစ္တယ္၊ ဘယ္သီခ်င္းဆိုလို ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဘယ္ညာျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ပေရာဟိတ္လုပ္ေနၾကတာလဲ ေဖ့ဆ္ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာမွာေတြ ့ရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနာေတြ မုန္ ့ဆီေၾကာ္ေတြသြားသတိရၿပီး ေအာ္- လို ့သာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတယ္။ ထားပါေတာ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဖရဲသီးသည္ အေဒၚႀကီးရဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ သူ ့ရဲ့ႏွလံုးသား၊ သူ ့ရဲ့အေတြးအေခၚ၊ သူ ့ရဲ့လုပ္ရပ္ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြကဘာေၾကာင့္သပိတ္ေမွာက္တာလဲ။ ဘာကိုေတာင္းဆိုေနတာလဲ။ အေဒၚႀကီးေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ မူလတန္းကေန တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ထိေက်ာင္းသားေပါင္း သန္းနဲ ့ခ်ီရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားေတြအားလံုးအတြက္ ျပဌါန္းလိုက္တဲ့ ပညာေရးဥပေဒက ကမာၻ ့နိုင္ငံေတြကတျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ ့ရင္ေဘာင္ တန္းနိုင္မယ့္ပညာေရးစနစ္မဟုတ္ဘူးလို ့သူတို ့ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ဒီဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းဖို ့၊ တျခားတိုးတက္တဲ့နိုင္ငံေတြကေက်ာင္းသားေတြအတိုင္း လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္မွီတဲ့ပညာေရး စနစ္မ်ိဳးျပဌါန္းေပးဖို ့ေတာင္းဆိုေနၾကတာဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလဲ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ေတြကအတိအလင္းေျပာေနတယ္။
ဒါကို ဖရဲသီးေရာင္းၿပီးဝမ္းေက်ာင္းေနတဲ့အေဒၚႀကီးသိတယ္။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ေတြက ရာဂဏန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ဒီေက်ာင္းသားေတြေတာင္းဆိုေနတာက ျမန္မာနိုင္ငံက သန္းနဲ ့ခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသားအားလံုးအတြက္။ အေျခအေနေပးလို ့ရလာဒ္ေကာင္းထြက္လာရင္ ေက်ာင္းသားအားလံုး ခံစားစံစားရမွာ။ အေျခအေနမေပးလို ့ ရလာဒ္ဆိုးထြက္လာရင္ ဒီသပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေလးေတြပဲ ေထာင္နန္းစံရဦးမွာ။ ဒါကို ဖရဲသီးေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီး သိတယ္။ အဲေတာ့ သူဘာလုပ္မလဲ၊ သူတတ္နိုင္တာသူလုပ္သြားတယ္။ အဲဒီေန ့ ကဖရဲသီးေရာင္းဖို ့အရင္းအႏွီးအတြက္ သူ ေခ်းငွါးလာတာလဲျဖစ္နိုင္တယ္။ အိမ္ကထမင္းအိုး ေပါင္ၿပီး ညေနအျပန္က်မွ အဲဒီထမင္းအိုးကို အေပါင္ဆိုင္ကျပန္ေရြးၿပီးခ်က္ရမယ့္ အေျခအေန လဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အေမျပန္လာရင္ ထမင္းစားရမယ္လုိ ့ေမွ်ာ္ေနတဲ့ သူ ့သားသမီး ေတြရွိရင္လဲရွိမယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအေဒၚႀကီးခမ်ာ ဖရဲသီးေရာင္းရၿပီဆိုမွေတာ့ ေရႊဘဲမွာ ညစာစားနိုင္တဲ့လူတန္းစားမဟုတ္မွာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစြန္ ့လႊတ္ ရမွာထက္ ေက်ာင္းသားေတြစြန္ ့လႊတ္ေနရတာကို သူသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူစိတ္ထဲမွာ ေၾကေၾကနပ္နပ္ ႀကီးကို တဗန္းလံုးခ်ေၾကြးလိုက္တာလို ့ထင္တယ္။
ဒီအဒၚႀကီးလို စိတ္မ်ိဳးနဲ ့လူေတြက်ေနာ္တို ့ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဘဝ အင္းစိန္ေထာင္ကေန ျမင္းျခံေထာင္ကိုေျပာင္းတုန္းကလဲ ကိုယ္တိုင္ေတြ ့ခဲ့ဖူးတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ေမလကေပါ့။ က်ေနာ္တို ့နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အေယာက္ ၆၀ ကို ရန္ကုန္ အင္းစိန္ေထာင္ကေန မႏၱေလးေထာင္ကို စာပို ့ရထားႀကီးနဲ ့ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆို အင္မတန္ဖိႏွိပ္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အထက္တန္းတြဲကေနဘယ္ေခၚလိမ့္မလဲ။ အခ်ဳပ္တြဲႏွစ္တြဲမွာ လူ ၆၀ ကိုိ တဝက္စီခြဲၿပီးေခၚသြားတာေပါ့။ ရဲေတြကေသနတ္ကိုယ္စီနဲ ့ ေစာင့္လို ့။ အဲဒီမွာ အေစာပိုင္းကေျပာခဲ့တဲ့ ဖရဲသီးသည္အေဒၚႀကီးလို အဖိုးအိုနဲ ့အဖြားအို လင္မယားေရာ၊ တျခားခရီးသည္တခ်ိဳ့ကိုပါေတြ ့လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအဖိုးနဲ ့အဖြားက ရထားကိုအိမ္လုပ္ၿပီးေနတဲ့သူေတြလို အိုးခြက္ေတြနဲ ့။ သူတို ့ကအစပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို ့ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ အကဲခတ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြမွန္းလဲသိသြားေရာ သူတို ့သယ္လာတဲ့အိုးထဲက သရက္သီးေတြအကုန္လံုး က်ေနာ္တို ့ကိုေပးပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ့ တျခားလူေတြကိုလဲ တီးတိုးဝါဒျဖန္ ့လိုက္ပံုရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စက်ေနာ္တို ့တြဲကိုေရာက္လာၿပီး၊ ေရတို ့၊ ေဆးလိပ္တို ့ မုန္ ့တို ့ေပးပါေလေရာဗ်ာ။ သူတို ့ရဲ့သတၱိကို က်ေနာ္တုိ ့ မခ်ီးက်ဴးပဲမေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ရဲေတြ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဒီေလာက္မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတဲ့ၾကားက မေၾကာက္မရြ ့ံ လာကူညီတာေလ။ က်ေနာ္တို ့မွာ ေက်းဇူးတင္စကားကလြဲလို ့ ျပန္ၿပီးေက်းဇူးဆပ္စရာ မရွိခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာလဲ ငါတို ့ဘက္မွာ ျပည္သူေတြရွိတယ္ဆိုတဲ့ခြန္အားကအျပည့္ျဖစ္ သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နံရံေလးဘက္ၾကားမွာ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးမွာအျပင္ေလာကကို ေထာင္ေျပာင္းအက်ဥ္းသားဘဝနဲ ့အျပင္ေလ ရွဴခြင့္ရလိုက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ က်ေနာ္တို ့ကို လိုက္ေစာင့္ေနတဲ့ လက္နက္ကိုင္ရဲေတြ၊ အရပ္ဝတ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြကေတာ့ သုန္သုန္မႈံမႈံၾကည့္ေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလးေထာင္မွာ ၃ ညအိပ္ေလာက္ထည့္ထားၿပီး တခါက်ေနာ္တို ့အေယာက္ ၆၀ ကို ေထာင္ေလးေထာင္ခြဲလိုက္ျပန္တယ္။ တခ်ိဳ ့ကို မႏၱေလးေထာင္မွာဆက္ထားၿပီး၊ တခ်ိဳ ့ ကို ျမစ္ႀကီိးနားေထာင္၊ တခ်ိဳ ့ကို ကေလးၿမိဳ ့ကေထာင္၊ တခ်ိဳ ့ကိုေတာ့ ျမင္းျခံေထာင္ကိုပို ့ တယ္။ က်ေနာ္က ျမင္းျခံေထာင္ကိုအပို ့ခံရတဲ့ထဲပါသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက မနက္အေစာႀကီး က်ေနာ္တို ့ အားလံုး ၁၇ ေယာက္ကို အခ်ဳပ္ကားျပာႀကီးထဲထည့္၊ ေရွ ့ေနာက္ ေသနတ္ကိုင္ ရဲတပ္ဖြဲ ့အေစာင့္ကားႏွစ္စီးနဲ ့ ေခၚသြားတာေပါ့။ မႏၱေလးေထာင္ကေန ျမင္းျခံေထာင္ကို မိုင္ ၉၀ ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို ့ကို တရၾကမ္းေမာင္းေခၚသြားတာ၊ လမ္းတဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူတို ့ရဲ့အခ်ဳပ္ကားနဲ ့ရဲကားေတြအင္ဂ်င္ပူလြန္းလို ့ ေရျဖည့္ဖို ့တေထာက္နားတယ္။ အဲဒီနားတဲ့ေနရာက ေညာင္ပင္ရြာတဲ့။ မႏၱေလး-ျမင္းျခံ အေဝးေျပးလမ္းေဘးကရြာဆိုေတာ့ အသြားအလာ ခရီးသည္ကားေတြ ကုန္ကားေတြကို ေစ်းေရာင္းတဲ့သူေတြ ဆိုင္ေတြေတြ ့ရတယ္။ ကားရပ္ေတာ့ ေစ်းဗန္းေလးေတြနဲ ့ ကေလးေတြေရာ အမ်ိဳးသမီးေတြေရာ က်ေနာ္တို ့အခ်ဳပ္ကားနားကိုလာၿပီးေရာင္းတာေပါ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို ့ကေျပာလိုက္တယ္။ ညီမေလးတို ့ေရ အကိုတို ့ကနုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေတြ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ အကို္တို ့မွာ ပိုက္ဆံပါမလာပါဘူး။ အဲေတာ့ တျခားကားေတြကို သြားေရာင္းပါလို ့ေျပာလိုက္တယ္။ ေစ်းသည္ေလးေတြက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အမူအရာေတြ ေျပာင္းသြားၿပီး ေယာက္ယက္ခတ္သြားတယ္။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ သူတို ့ေစ်းဗန္းထဲမွာ အထုပ္ေတြ ထုတ္ၿပီးထည့္ထားတဲ့ အသီးစိမ္းစိမ္းထုပ္ေလးေတြ၊ တျခားမုန္ ့ေတြကို ေပးပါေလေရာ။ အေဒၚၾကီးတခ်ိဳ ့လဲေရာက္လာၿပီးေပး၊ ဦးေလးတေယာက္ဆိုရင္ ဆိုင္ရွင္ထင္တယ္ မုန္ ့ထုတ္ ေတြ၊ ေဆးလိပ္ေတြတေပြ ့တပိုက္ႀကီးေပးပါေလေရာ။ ထူးဆန္းတာက က်ေနာ္တုိ ့ကိုမေပးခင္ သူ ့ဖိနပ္ေလးေတာင္ခြ်တ္ထားလိုက္ေသးတယ္။ တရိုတေသေပးပံုေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့မွာ အားကလဲနာ။ စိတ္ထဲမွာလဲ ငါတို ့ကိုေထာက္ခံေနတဲ့သူေတြရွိေနပါေသးလားဆိုၿပီးပီတိျဖစ္နဲ ့ ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ကားထဲမွာ ေျခက်င္းခတ္ခံထားရတဲ့ၾကားက ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္တို ့ေတြ ဒီမိုကေရစီရကိုရရမယ္လို ့။ ေနာက္ၿပီး သူတို ့ေပးတဲ့ အသီးစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ကိုလဲ ဘယ္လိုေခၚလဲလို ့ ေမးၾကည့္ေသးတယ္။ ေစ်းေရာင္းတဲ့ မိန္းကေလးေတြကလွမ္း ေျပာတယ္။ အကိုႀကီး အဲဒီ သစ္ခ်ိဳသီးလို ့ေခၚတယ္တဲ့။ ေအာ္ -- ေညာင္ပင္ရြာကသစ္ခ်ိဳသီး။ သူတို ့ေပးလိုက္တဲ့ အသီးက နာမည္နဲ ့လိုက္ၿပီးခ်ိဳသလို ဝိုင္းေပးၾကတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့ ေစတနာနဲ ့ စိတ္ဓါတ္ခ်ိဳပံုမ်ား။ က်ေနာ္တို ့ကို လက္နက္အျပည့္နဲ ့ေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြက ေတာ့ မ်က္ႏွာေတြသံုမႈန္လို ့။
ဒီေၾကာင္းကို က်ေနာ္လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေညာင္ပင္ရြာကသစ္ခ်ိဳသီး ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ေတြ ဟာ ဖိဆီးေလးလံလြန္းလွတဲ့ နိုင္ငံေရးစနစ္၊ ပညာေရးစနစ္ေတြကို တြန္းဖယ္ဖို ့ၾကိဳးစားၾက တယ္။ အဲဒီလိုတြန္းဖယ္တာဟာ တကုိယ္စာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေသခ်ာၾကပါတယ္။ ဘာလို ့ ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္တကယ္ျဖစ္ၾကည့္ အဲဒီကိစၥဟာ သမဝါယမဆိုင္မွာဆီေပးသလို တဦးခ်င္းကိုေပးတာမဟုတ္လို ့ပဲ။ အခုလဲ ပညာေရးစနစ္သစ္တခုေပးဖို ့ေတာင္းေနတယ္။ ရရင္ တဦးခ်င္း ကြန္ပါဗူး၊ စာအုပ္ရသလို မဟုတ္လို ့ပဲ။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာေနတဲ့သူမွန္သမွ်
ခံစားရမယ့္ကိစၥျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အစာလာေပးတာကို သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ ့ၾကည့္ေနတဲ့ အေစာင့္ေတြလိုက်င့္ၾကံမလား၊ ေစ်းဗန္းလိုက္ခ်ေၾကြးတဲ့ ဖရဲသီးသည္အေဒၚႀကီးလို၊ သစ္ခ်ိဳသီးေရာင္းတဲ့မိန္းကေလးေတြလို က်င့္ၾကံမလား။ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကိုယ္ေရြးခြင့္ရွိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သမိုင္းဆိုတာ ျမစ္တစ္စင္းလိုစီးဆင္းေနတယ္။
လင္းေႏြးအိမ္
ႏိုင္ဝင္ဘာလ ၁၇ ရက္၊ ၂၀၁၄။
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar